Śpiewanie i występy na scenie ułatwiły jej angaż w przemyśle filmowym. W USA towarzyszyła na ekranie Glennowi Fordowi, Lee Marvinowi i Bobowi Hope’owi. Występowała w recitalach telewizyjnych, w Teatrze Syrena w Warszawie oraz na wielu scenach w kraju i za granicą – m.in. w polskich organizacjach kulturalnych w Australii i USA. Villas bywała też obsadzana w epizodycznych rolach w programach telewizyjnych w Polsce, takich jak Klub profesora Tutki, Andrzeja Kondratiuka czy Dzięcioł, Jerzego Gruzy. Kiedy Andrzej Wajda zaproponował jej rolę Lucy Zucker w Ziemi obiecanej (1974), odmówiła wyjazdu na plan filmowy, ponieważ podobno drogę przebiegł jej czarny kot.

Artystka słynęła z wyjątkowego wizerunku scenicznego: stworzyła tożsamość wizualną hollywoodzkiej gwiazdy lat 60. i pozostała jej wierna. Na scenie nosiła efektowne suknie balowe, nie sposób było też nie zauważyć długich, lejących się blond włosów, które stały się jej znakiem rozpoznawczym. W wywiadach podkreślała, jak intensywnie o nie dba. W programie Mariusza Szczygły w 1996 roku położyła kres plotkom o noszeniu peruki i zdradziła przepis na maseczkę do włosów z oleju i żółtka, którą rzekomo stosowała, by zachować ich bajeczny wygląd.

W kolejnych dekadach piosenkarka była rozpoznawalna głównie w Polsce. Zwieńczenie jej kariery datuje się na lata 90. Ale nawet jeśli weźmiemy pod uwagę występy w warszawskim Teatrze Roma czy nagranie płyty „Tata 2” z zespołem Kult, to wydaje się jasne, że już wtedy Villas stała się przede wszystkim symbolem pewnej epoki w polskim show-biznesie. Jej ostatnim przebojem była piosenka, którą wykonała w duecie z Kazikiem – „Kochaj mnie, a będę twoją”.